Dag fiets Hallo Varanasi

Dit was het dan alweer bijna....Op reis door India....We hebben een kleine 1000km gefietst en na drie weken fietsen heb ik mn nieuwe fiets compleet weten te slopen...speling bij de trappers waardoor de voorste schakelbladen krom trekken en zowel de remmen voor als achter volledig versleten...In Chitrakoot vind ik t mooi geweest mn fiets is nu bij zoveel fietsenmakers geweest en elke keer als ie gemaakt is ben ik even 10 tot 20 km blij totdat t weer helemaal foute boel is...Voordat we aan deze reis begonnen hebben we bedacht dat we onze fietsen aan iemand weg willen geven hier iemand die het goed gebruiken kan...vandaag is het dan zo ver...op zoek naar een geschikte kandidaat...Ineens loop je dan heel anders door het stadje heen...Ik wil mn fiets aan een fietsenmaker geven...Die mensen werken zo hard voor weinig...En als hij die fiets kan maken kan hij of zichzelf blij maken of een ander misschien....Bij de eerste fietsenmaker word ik eerst ondanks mn Namaste met glimlach volledig genegeerd ze moesten is weten...Ik besluit door te lopen...Zodra ik weg ga word er ineens toch aandacht aan me besteed maar aan het negeren van vrouwen heb ik zo een hekel gehad deze vakantie...Op zoek naar een ander dus...de volgende fietsenmaker is een veel betere kandidaat maar hoe ga je vertellen dat je je fiets aan iemand cadeau doet als je de taal hier niet spreekt...Eerst vraag ik met handen en voeten of hij de fiets kan maken..Ja dat kan hij...Dan probeer ik hem duidelijk te maken dat hij de fiets mag hebben...En ontstaat er toch echt een taalprobleem...ook omdat het een iets wat bijzondere actie is natuurlijk om je fiets weg te geven...Steeds meer mensen sluiten aan want wat gebeurd hier...Ik geef de fietsenmaker de sleutel van mn slot hij kijkt er niet begrijpend naar en denkt dat het een stuk gereedschap is voor de schakelbladen...we proberen een schooljongen te laten vertalen dat we de fiets weggeven maar of het nou helemaal over komt blijft een raadsel...Dertig open monden staren ons na als we zwaaiend de straat uit lopen....Op zoek naar slachtoffer nummer twee...We bedenken dat het een arm meisje moet zijn...vanaf 12 jaar...met broek aan want hoe kan je anders fietsen...Toch vreemd om zo op zoek te zijn naar iemand die je nog niet gezien hebt..de meeste zijn te rijk of te jong of hebben zelf al een kind...dan zien we een meisje aan de waterkant helemaal smerig van het vuil probeert ze mensen bakjes met bloemen te verkopen om als offer de rivier af te laten drijven...Een heel verlegen timide in zichzelf gekeerd triest meisje om te zien...kandidaat twee hebben we gevonden...als ze me aan kijkt wenk ik dat ze naar ons toe moet komen maar ze is te verlegen en weet even niet wat ze moet...Mam spreekt iemand aan van de hoogste kaste...meestal spreken zij wel Engels en jawel...hij wil voor ons vertalen....Eerst begrijpt hij ons helemaal verkeerd...Hij denkt dat we met de fiets op een boot willen... totdat we het nog een keer vertellen....Zn mond valt open...Jullie willen deze fiets aan haar geven?...Hmmhmm...Iedereen word er bij gehaald wat een happening ineens...Ook het meisje word erbij gehaald...van schrik laat ze alle bakjes met bloemen op de grond vallen zodra ze te horen krijgt dat ze een fiets cadeau krijgt...even een slikmomentje dit....er breekt een glimlachje door op haar gezichtje als ze op de fiets stapt....haar fiets.....echt de perfecte kandidaat...De man vertaald nog even wat dingen over het meisje zelf Ze is van de laagste kaste uit een mega arm gezin met twee dochters...wat deze ouders een mega bruidsschat gaat kosten...wonende in een hutje en hard werkend om zelf naar school te kunnen gaan...Met een heel raar leeg gevoel maar ook heel tevreden gaan we verder... check....Dit is toch wel heel erg goed gelukt vandaag...Op naar Varanasi....een vreemde plek als eindbestemming...Varanasi is de echte eindbestemming voor veel mensen hier....Als je hier doodgaat en aan de rivier openlijk verbrand word ga je linea recta naar de hemel....Een bijzondere stad met zoveel steegjes zoveel inwoners...zoveel mensen die wachten hier dood te mogen gaan....want hier doodgaan is een doel op zich...en als het moment dan eindelijk gekomen is word je onder luid geschreeuw door deze steegjes gedragen op bamboestokken waarbij iedereen die zich in deze steeg bevind zich plat tegen de muren drukt van de toch zeker wel 1 1/2 meter brede steegjes om de dode en zijn dragers de vrije doorgang te geven naar de heilige rivier de Ganges...De rivier waar meerdere houtstapels aangestoken worden met gelijkgezinde....die openlijk verbrand worden...Ik moet zeggen dat ik het ritueel zelf wel mooi vind maar ergens ook wel een klein beetje schokkend...dikke rookpluimen gaan de lucht in....Terwijl het hout onder de dode steeds meer brand en de doeken als eerste vergaan...vreemd om iemand te zien liggen op een brandende stapel hout waarvan eerst de voeten en armen zichtbaar worden en later ook het gezicht en de rest van het lichaam...En ook bijzonder vind ik dat de resten as...stukjes hout en overgebleven lichaam de Ganges in gaan...Terwijl er 10 meter verderop mensen zich heerlijk lopen in te zepen en te wassen met hetzelfde water....lekker met de koppies onder water...tandjes poetsen even de mond goed spoelen en het water in een grote straal weer uit sproeien jakkk...ik vind t stiekem al een klein beetje een smerig of in ieder geval een heel raar idee dat de lucht die ik in adem stukjes as van de 300 doden bevat die hier per dag worden verbrand...