Killingfields

De killingfields van Phnom Penh...Heel heftig en om Heeel erg stil van te worden...Het is moeilijk te beschrijven wat voor gruwelijke plek dit is... Alles hier is nog zo tastbaar...en 1975...hoe kort geleden is dat nog...Voor me staat het herdenkingsmonument met duizenden schedels waarvan er zoveel zijn ingeslagen...Ik word er meteen heel stil van...Overal massagraven om me heen...een stukje van 4 bij 10 meter met daarin 450 mensen...de rillingen lopen over m'n rug nu ik er voor sta...1 op de 4 mensen (3 miljoen in totaal) zijn vermoord...Hoeveel zou ik er daarvan zelf gekend hebben??

Leraar, advocaat, draag je een bril, spreek je een andere taal of kom je uit de stad...alles wat maar westers of niet volgens de regels van Saloth Sar is, maakt dat jij 1 van deze 3 miljoen bent...

Aangehouden, opgesloten en dusdanig kapot geslagen en gemarteld dat je een valse verklaring ondertekend...of er werd je een nieuw leven beloofd met een prachtig huis... hup met het hele gezinnetje op naar een prachtig nieuw leven...

Met vrachtwagens werd iedereen naar deze plek gebracht...hier waar ik nu sta...Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn...Hoe moet het zijn om iemand dood te slaan...met een bijl, hamer, knuppel of mes...Met wat dan ook...want kogels zijn te duur...Heel ziek is dit...

Dan kom ik langs "the killingtree"... Moeders met babytjes werden hierheen gebracht...en gedwongen toe te kijken...Gedwongen te kijken naar hoe hun kindje bij de voetjes werd vastgepakt en met het hoofdje tegen deze boom werd doodgeslagen...Totdat de stukjes schedel en hersens aan de boom bleven kleven...hoe verschrikkelijk gruwelijk is dit...ik word er misselijk van...Niet overgeven... is het enige waar ik even aan kan denken...De beelden staan op mijn netvlies alsof ik er zelf bij ben geweest...

Ik hoor traditioneel Cambodiaanse muziek...Dit werd afgespeelt tijdens de executies...zodat het geschreeuw niet te horen zou zijn...Ik vraag me af of de mensen buiten deze muren echt van niks geweten hebben al die tijd...

Met een heel leeg en misselijk gevoel loop ik hier over deze aarde...stukjes kleding komen hier en daar uit de grond omhoog...evenals...Ik kijk beter...Neehj! stukken menselijk bot, kiezen en tanden...Nu pas aan het eind staat er een bordje op het wandelpad: "Please dont step on the bones"...Dat cultuurverschil...

...WAAR LOOP IK NU OP!!!...ik voel me zo ontzettend respectloos nu ik hier tussendoor loop en wie weet wel er overheen...Ik stap in iedergeval over naar bovenkomende tanden en botten heen...En wat zit hier verder onder...Ik wil het niet weten...Ik loop zo voorzichtig mogelijk richting de uitgang...Dit is zo tegen mijn gevoel in...Het zal de cultuur zijn...Maar hier denk ik zo anders over...

Lang niet iedereen is opgegraven en heeft een nieuw plekje gekregen...Het monument is namelijk vol...En kennelijk laten ze verder alles zoals het nu is...

De rest van de dag wil ik alleen nog maar motorrijden...ff helemaal niks...Ik stop even in een inieminie klein dorpje en ondanks dat ik geen trek heb...koop ik twee gefrituurde bananen gewoon als dank dat ik overal mag binnen kijken...De mensen trekken me namelijk overal heen zodra ze zien dat ik even blijf stilstaan om ergens naar te kijken...Als ik terug kom bij mijn motor staat er een groepje giegelende kinderen naast...allemaal met vieze toetjes en met een mega bigsmile...Ik geef een meisje een van de gefrituurde bananen...Akun zegt ze heel verlegen naar de grond kijkend...dankjewel...en in plaats van hem meteen in haar eigen mondje te stoppen deelt ze hem in allemaal stukjes en deelt uit waarna ze zelf het kleinste stukje neemt...

Aangekomen in Krakor loop ik een stukje het dorpje in over kleine bamboobruggetjes en kleine onverharde paadjes achtervolgt door lachende kindjes die om me heen springen en gek doen...Hello, Hello!!! Na de zware start van vandaag gelukkig ook nog wat luchtigs...

De volgende morgen rijd ik op de motor naar Kompong Luong een drijvend dorpje op het Tonle Sap meer...Na eerst de mensen heel beleefd weer van mijn bovenarmen losgemaakt te hebben...strong you strong...(Ik trek namelijk nog steeds veel bekijks als blond meisje op een motor) eerst maar even een ontbijtje...rijstepap met zoute vis...ik ben overal alweer zo aan gewend...ik eet alles...zelfs als ontbijt...Nou ja alles...sommige dingen met heel veel moeite en dan krijg ik ook niet altijd alles weg...al probeer ik het echt...bij de noodlesoup met kippeningewanden wilde mijn hoofd er toch niet echt aan dat dit ook eten is...niet echt voor herhaling vatbaar...brrr....