Dorm...en cultuurshock

Nadat ik mijn rijbewijs ook weer opgehaald heb bij het hotel ga ik de volgende dag terug naar Pakse...Daar regel ik mijn busticket naar Cambodja en mijn hotel...al blijkt dat laatste vol te zijn behalve de dorm voor 3 personen...Ach hoe erg kan een nachtje zijn toch...En met een beetje geluk slaap ik misschien wel alleen...Als ik weer in het hotel kom vraag ik de sleutel...whats your name?vraagt ze...Ik kijk op de lijst en zie daar miss Rinske staan...haha gevalletje voor en achternaam verwisseld maar het staat wel heel leuk...De sleutel is al boven dus ga ik met mijn verschrikkelijk goede gevoel voor slechte timing naar boven en doe de deur open...Direct achter de deur staat een Koreaan...In zijn witte Hema onderbroek...Ehh misschien had ik van te voren even moeten kloppen...Geschrokken rent hij de badkamer in en doet deze op slot...Ik kijk naar zijn bed en zie daar het keurig opgevouwen stapeltje kleding op zijn bed liggen...Voorzichtig klop ik na 10 minuten niks gehoord te hebben op de deur...ehh je kleren leg ik even op een stoel voor de deur...voorzichtig gaat even later de deur open waarna de kleding weggegritst word waarna er een thank you gemompeld word...Even later komt hij aangekleed weer naar buiten...Ik stel me lachend aan hem voor...Deze grijns had ik toch niet kunnen verbergen aangezien mijn gezicht meestal boekdelen spreekt...

De volgende dag reis ik naar Cambodja...Op naar het tempelcomplex Ankor Wat...Op mijn fietsie fiets ik door Ankor heen...Wauww...echt niet normaal hoeveel werk daarin heeft gezeten...duizenden uren aan werk en engelengeduld om al die tekeningen in de muren te kerven...De volgende morgen besluit ik iets eerder te gaan want buiten dat het bloedheet is in de volle zon in je lange broek (als je toch een klein beetje respect wil tonen in de tempel) moet ik toch even bijkomen van de 7000 mensen met mij die Ankor op een dag bezoeken...Dus om 06.30 uur rijd ik op mijn fietsie Ankor binnen...samen met nog een paar duizend mensen die hier vandaag de halve marathon gaan lopen...Perfect getimed weer haha...Als een echte toerist vraag ik aan een politieagent hoe ik het beste bij de tempel Ta Phnom (uit de film Tomb raider) kan komen...Gewoon door de hardlopende menigte heen fietsen zegt hij...tegen de stroom in...Juist...Rare jongens...maar goed...Ik via de berm maar zo goed mogelijk iedereen ontwijken en die kant op gefietst...Super veel respect voor deze lopers want ondanks het tijdstip is het toch al 30°c...Ik zie er dan ook twee tegen de vlakte gaan...gewoon veeel te warm!! Toch maar even stoppen om te checken of ze het nog doen en of het wel echt goed gaat..Gelukkig niks ernstigs...Na twee volle dagen de tempels van Ankor te hebben gezien ben ik er even klaar mee...Het reizen gaat de afgelopen weken in zo een rap tempo...en het reizen zelf is supergaaf maar woww...Ik ben gesloopt na deze vakantie ;)

Ik stap sochtendsvroeg in de boot naar Battambang..Super mooi en af en toe zou je bijna denken dat we uit moeten stappen om de boot te gaan duwen zo smal en ondiep...De mensen wonen hier in drijvende huisjes van 4 bij 4m...bijna allemaal staan ze op instorten...Maar ondanks dat is iedereen super vrolijk...kinderen rennen in hun blote bips achter elkaar aan en maken terwijl ze wild naar ons zwaaien de gekste sprongen in t water...

Het reizen in Cambodja is echt super maar al die indrukken maken het ook zwaar...Heb echt een cultuurshock...ik merk dat ik er echt super veel moeite mee heb hoe iedereen hier aan het vechten is om zijn koppie boven water te houden en af en toe kan ik wel janken...Deze mensen willen zooo graag en zijn zo positief...maar je ziet gewoon dat het ze waarschijnlijk nooit gaat lukken...Ik praat tijdens een tochtje op de motor met een vrouwtje dat in het rijstveld aan het werk is...Alles gebeurd nog met de hand...De hele dag werkt zij voorovergebogen met haar blote voeten in het water staand in de brandende zon...voor welgeteld 1,25 dollar nog niet eens 1 euro...per dag!!! Ook raak ik aan de praat met Brain een Amerikaanse documentairemaker en wat kindjes...Al deze kleine ukkepukkies om me heen werken overdag en alsss ze dan genoeg hebben verdiend lopen ze daarna savonds nog eens 2 uur lang naar hun schooltje voor de avondlessen...wat dus betekent dat ze pas om 1 uur in bed liggen terwijl ze de volgende dag gewoon weer moeten werken...hier word ik toch wel een beetje verdrietig van...

Als ik vervolgens een hele middag en avond van een Cambodiaanse man kookles krijg en zijn gezinnetje zie en zie hoe hard iedereen werkt voor bijna helemaal niks word ik de volgende ochtend echt met een rotgevoel wakker...Dus besluit ik naar hem terug te gaan om mijn ontbijtje bij hem te halen zodat hij een klein extratje heeft vandaag...Toen hij me vervolgens een gratis flesje water gaf omdat hij zo blij was dat ik weer terug was brak ik...Zo weinig hebben en nog alleen maar geven...

Ik heb mijn portemonnee gepakt omgedraaid en alles wat er in zat aan hem geven... Die verbijsterde niet begrijpende blik met daarna die enorme bigsmile toen ik hem had uitgelegd waarom ga ik nooit meer vergeten...

En daarnaast was ik nog nooit zo Happy met een lege portemonnee ;) :D