Van thakhek naar pakse

Na het rijden van the loop ga ik naar het busstation...Ik ben klaar voor het volgende avontuur...op naar Pakse...Bus nummer 1 blijkt kapot...ach dan neem ik toch gewoon een andere...Na drie uur rijden moet ik even overstappen...Nu blijkt bus nummer 2 kapot te zijn ohoow...Uiteindelijk vertrekt de bus pas vier uur later maar gelukkig zit ik met twee Fransen en een Amerikaan best prima zo...Neehj denk ik terwijl ik op kijk naar de bus waar ik al vier uur op zit te wachten...Dit word gekkenwerk...De bus zit namelijk al helemaal volgepropt met mensen...Ach gewoon maar laten gebeuren deze komende 5 uur...Dit word vast weer een busritje om niet te vergeten...En dat word het...Het hele gangpad zit al helemaal vol met mensen...Alleen achterin is nog een heel klein plekje vrij...dus klim ik met mijn backpack nog op mn rug over allemaal mensen en stoelen heen...Achterin aangekomen gooi ik mn tas bovenop een berg andere tassen...Op hoop van zegen dat hij daar blijft liggen en niet de hele bus door stuitert straks...De Amerikaan is achter me aan geklommen...Dat word dit plekje delen...Hoofdschuddend kijken we elkaar grijnzend aan...Dit word wat...De Fransen zijn ook een stuk achter ons aangeklommen...maar het meisje kijkt wanhopig en heeft de tranen in haar ogen staan...Even later klimmen beide de bus weer uit...Via het raam...want een andere weg is er niet meer...Ik ga achterin het gangpad zitten op een grote zak vol met frisdrankblikjes die kriskras door elkaar heen liggen...De Amerikaan probeert ook te gaan zitten maar trekt eerst een stoel stuk en vervolgens de rijstzak die onder hem ligt...Dit is niet zijn dag...Uiteindelijk zitten we met de gezichten naar elkaar toe...Hij met zijn kont op mijn voeten...wauw...Ik krijg direct de slappe lach als ik naar zijn gezicht op kijk...Dit is zo ongemakkelijk als je elkaar niet kent...Ik geloof niet dat ik ooit zo innig met een volslagen onbekende in de bus heb gezeten...Het ontzettend ongemakkelijke maakt de reis aan de andere kant ook dragelijk...Naast de Amerikaan hangt een slapende man zo ver uit zijn stoel dat hij bijna met zijn hoofd op de schouder van de Amerikaan ligt...en hup daar ga ik weer de slappe lach...Ik zat er al op te wachten, twee minuten later lig ik weer te gieren van het lachen...Zo een grote stoere Amerikaan in zo een houding en dan ook nog een klein Lao ventje dat hem als kussen gebruikt...Ik doe even alsof ik het ventje een aai over zijn bol geef...De rest van de reis kunnen we elkaar bijna niet meer aankijken zonder in heel hard lachen uit te barsten...De volgende ochtend ga ik op zoek naar een motor...Dit word hem niet...Het word een rood schakelbrommertje met mandje voorop...Wat een verschil met de crossmotor van gisteren...Ik voel me nu net een soort Annie in dr scootmobiel...haha maar ook dit heeft zijn charme...Ik laat mijn tas achter bij de verhuur en neem een klein tasje mee om een paar dagen te gaan touren...De eerste dag is het meeste verhard...de tweede dag kies ik ervoor om onverhard door een national park terug te gaan richting Pakse... Een grote blubber bende maar super gaaf om te rijden...zelfs op mn Annie scooter met mandje...Ik heb heel wat corrigerende voetjes nodig tijdens het rijden maar het zorgt er tenminste voor dat ik niet onderuit ga in de modder...Al had ik ook 30km per uur zachter kunnen gaan maar dan was er niet zo veel aan geweest...Na 3 1/2 uur bagger rijden zit mijn degelijke scootertje helemaal onder...Ik durf hem bijna niet meer terug te brengen zo...Ineens stopt de weg bij een grote rivier...Ik kan zien dat de weg aan de andere kant weer verder gaat maar aangezien dit scootertje niet kan zwemmen gaat dit hem niet worden...Dat word weer 3 1/2 uur terug...ooeps...Tijdens het terug rijden ben ik aan het twijfelen...Terug naar mijn hotel van afgelopen nacht offf nog 4 uur door naar Pakse...Als ik bijna op de kruising ben waar ik toch echt moet gaan beslissen besluit iets...wie weet mijn karma haha mij een handje te helpen en een spelletje met me te spelen...Terwijl ik veel te hard rijd loopt er een politieagent de weg op en geeft me een stopteken...Ik kijk in mijn spiegel...niemand achter mij...shit deze is 100% zeker voor mij...Ik rem af en ineens valt het kwartje...Neeehjj...Mijn paspoort ligt zoals afgesproken bij de scooterverhuur...Maar mijn rijbewijs!!!Heb ik niet terug gekregen bij het uit checken van mijn hotel vanmorgen...Ik blijf rustig richting de agent rijden met het gevoel dat ik hem nu toch echt wel ga krijgen...Veel te hard, geen paspoort, geen rijbewijs, geen scooterpapieren...kwasi nonchalant en verschrikkelijk onschuldig glimlach ik naar de agent en wijs naar mijzelf ikkk? Zijn collega begint te lachen en te gebaren dat ik wel door mag rijden...Terwijl ik door rijd schud ik even met mijn hoofd en begin te lachen...God ik begin op mijn moeder te lijken...Die weet politieagenten ook altijd zo te bespelen en overal onderuit te komen...Dat word straks trakteren op mn werk...sorry jongens...